John van Poelgeest

Phone:  +31 184 677 588

Op een bepaald moment zat een van onze klanten “between systeembeheerders”, zoals ze dat zo hip zeggen. Nou had ik behoorlijk wat ervaring in systeembeheer, en Logic Vision vond het wel een goed idee om mij daar te verhuren. En dat was best leuk, moet ik zeggen. Tijdens de implementatie van (toen nog) Navision werd er ook de wens uitgesproken dat de medewerkers op de schepen ook direct hun gegevens in Navision moesten kunnen invoeren. Daar hebben we toen met Centric een mooi systeem voor gebouwd, gebaseerd op Citrix en GPRS verbindingen. Dat gedeelte werkte ook eigenlijk best goed, alleen, die schepen hadden niet of nauwelijks geschikte PC’s aan boord staan. En die moesten uiteraard wel geplaatst worden. En je raad al wie dat mocht gaan doen op de eerste paar schepen.

Ik dus met een PC in de auto naar een haven toe, waar het bunkerschip lag waarop de PC geplaatst moest worden. Aan boord komen was geen probleem: Een mooie loopplank waar ik overheen kon lopen, en ik kon aan het werk. Het werk aan boord moest echter wel gewoon doorgaan, dus voer het schip (de naam begon met een V, dat weet ik nog heel goed ;-) ) naar het schip waar de brandstof in moest. Ik weet wel dat dat containerschip heel groot was, en het bunkerschip waar ik op zat erg klein leek. De PC was inmiddels geïnstalleerd, de communicatie werkte, dus ik wilde graag weer van boord. En hoewel ze aanboden om me weer aan wal te brengen, moest ik dan wel een paar uur wachten. En daar had ik dan eigenlijk geen tijd voor, want ik moest weer terug naar kantoor. Er was echter nog een alternatief om van het schip af te komen.

Ik weet niet of jullie weten hoe de brandstofslangen van het bunkerschip naar het andere schip toe lopen? Ik inmiddels wel. Die lopen via een giek, die vanaf het bunkerschip boven (of bij) het andere schip wordt gebracht, waarna de brandstofslangen ergens ingaan. En die giek, die was prima geschikt om van het ene schip naar het andere schip te komen, zodat je daarvandaan aan de wal kon komen. Dat vond de bemanning van dat bunkerschip in ieder geval wel. En ik wilde me ook niet laten kennen, dus ik die giek op. Dat was nog niet eens het probleem. Dat was die halve meter ruimte tussen de giek en het dek van het schip, waar je overheen moest stappen, terwijl je (het leken wel tientallen) meters diep naar het water onder je keek…

Had ik al verteld dat ik hoogtevrees had?